به يقين خداوند آدم و نوح و خاندان ابراهيم و خاندان عمران را بر مردم جهان برترى داده است (33)

فرزندانى كه بعضى از آنان از (نسل) بعضى ديگرند و خداوند شنواى داناست (34)

چون زن عمران گفت پروردگارا آنچه در شكم خود دارم نذر تو كردم تا آزاد شده (از مشاغل دنيا و پرستش گر تو) باشد پس از من بپذير كه تو خود شنواى دانايى (35)

پس چون فرزندش را بزاد گفت پروردگارا من دختر زاده ‏ام و خدا به آنچه او زاييد داناتر بود و پسر چون دختر نيست و من نامش را مريم نهادم و او و فرزندانش را از شيطان رانده‏ شده به تو پناه مى‏دهم (36)

پس پروردگارش وى (=مريم) را با حسن قبول پذيرا شد و او را نيكو بار آورد و زكريا را سرپرست وى قرار داد زكريا هر بار كه در محراب بر او وارد مى ‏شد نزد او (نوعى) خوراكى مى‏ يافت (مى)گفت اى مريم اين از كجا براى تو (آمده است او در پاسخ مى)گفت اين از جانب خداست كه خدا به هر كس بخواهد بى شمار روزى مى‏دهد (37)

و (ياد كن) هنگامى را كه فرشتگان گفتند اى مريم خداوند تو را برگزيده و پاك ساخته و تو را بر زنان جهان برترى داده است (42)

اى مريم فرمانبر پروردگار خود باش و سجده كن و با ركوع‏ كنندگان ركوع نما (43)

اين (جمله) از اخبار غيب است كه به تو وحى مى‏كنيم و (گرنه) وقتى كه آنان قلم هاى خود را (براى قرعه ‏كشى به آب) مى ‏افكندند تا كدام يك سرپرستى مريم را به عهده گيرد نزد آنان نبودى و (نيز) وقتى با يكديگر كشمكش مى‏كردند نزدشان نبودى (44)

(ياد كن) هنگامى (را) كه فرشتگان گفتند اى مريم خداوند تو را به كلمه‏ اى از جانب خود كه نامش مسيح عيسى‏ بن ‏مريم است مژده مى‏دهد در حالى كه (او) در دنيا و آخرت آبرومند و از مقربان (درگاه خدا) است (45)

و در گهواره (به اعجاز) و در ميانسالى (به وحى) با مردم سخن مى‏ گويد و از شايستگان است (46)

(مريم) گفت پروردگارا چگونه مرا فرزندى خواهد بود با آنكه بشرى به من دست نزده است گفت چنين است (كار) پروردگار خدا هر چه بخواهد مى ‏آفريند چون به كارى فرمان دهد فقط به آن مى‏ گويد باش پس مى‏ باشد (47)

و به او كتاب و حكمت و تورات و انجيل مى ‏آموزد (48)

و (او را به عنوان) پيامبرى به سوى بنى اسرائيل (مى‏ فرستد كه او به آنان مى‏ گويد) در حقيقت من از جانب پروردگارتان برايتان معجزه ‏اى آورده‏ام من از گل براى شما (چيزى) به شكل پرنده مى‏ سازم آنگاه در آن مى‏ دمم پس به اذن خدا پرنده‏اى مى شود و به اذن خدا نابيناى مادرزاد و پيس را بهبود مى ‏بخشم و مردگان را زنده مى‏ گردانم و شما را از آنچه مى‏ خوريد و در خانه هايتان ذخيره مى‏ كنيد خبر مى‏ دهم مسلما در اين (معجزات) براى شما اگر مؤمن باشيد عبرت است (49)

و (مى‏ گويد آمده ‏ام تا) تورات را كه پيش از من (نازل شده) است تصديق كننده باشم و تا پاره ‏اى از آنچه را كه بر شما حرام گرديده براى شما حلال كنم و از جانب پروردگارتان براى شما نشانه ‏اى آورده ‏ام پس از خدا پروا داريد و مرا اطاعت كنيد (50)

در حقيقت‏ خداوند پروردگار من و پروردگار شماست پس او را بپرستيد (كه ) راه راست اين است (51)

چون عيسى از آنان احساس كفر كرد گفت ‏ياران من در راه خدا چه كسانند حواريون گفتند ما ياران (دين) خداييم به خدا ايمان آورده ‏ايم و گواه باش كه ما تسليم (او) هستيم (52)

پروردگارا به آنچه نازل كردى گرويديم و فرستاده(ات) را پيروى كرديم پس ما را در زمره گواهان بنويس (53)

و (دشمنان) مكر ورزيدند و خدا (در پاسخشان) مكر در ميان آورد و خداوند بهترين مكرانگيزان است (54)

(ياد كن) هنگامى را كه خدا گفت اى عيسى من تو را برگرفته و به سوى خويش بالا مى‏ برم و تو را از (آلايش) كسانى كه كفر ورزيده ‏اند پاك مى‏گردانم و تا روز رستاخيز كسانى را كه از تو پيروى كرده‏ اند فوق كسانى كه كافر شده‏اند قرار خواهم داد آنگاه فرجام شما به سوى من است پس در آنچه بر سر آن اختلاف مى‏ كرديد ميان شما داورى خواهم كرد (55)

اما كسانى كه كفر ورزيدند در دنيا و آخرت به سختى عذابشان كنم و ياورانى نخواهند داشت (56)

و اما كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده ‏اند (خداوند) مزدشان را به تمامى به آنان مى‏دهد و خداوند بيدادگران را دوست نمی دارد (57)

اينهاست كه ما آن را از آيات و قرآن حكمت ‏آميز بر تو مى‏ خوانيم (58)

در واقع مثل عيسى نزد خدا همچون مثل (خلقت) آدم است (كه) او را از خاك آفريد سپس بدو گفت باش پس وجود يافت (59)

(آنچه درباره عيسى گفته شد) حق (و) از جانب پروردگار تو است پس از ترديد كنندگان مباش (60)

پس هر كه در اين (باره) پس از دانشى كه تو را (حاصل) آمده با تو محاجه كند بگو بياييد پسرانمان و پسرانتان و زنانمان و زنانتان و ما خويشان نزديك و شما خويشان نزديك خود را فرا خوانيم سپس مباهله كنيم و لعنت‏ خدا را بر دروغگويان قرار دهيم (61)

آرى داستان درست (مسيح) همين است و معبودى جز خدا نيست و خداست كه در واقع همان شكست ‏ناپذير حكيم است (62)

پس اگر رويگردان شدند همانا خداوند به (حال) مفسدان داناست (63)

و (نيز) به سزاى كفرشان و آن تهمت بزرگى كه به مريم زدند (156)

و گفته ايشان كه ما مسيح عيسى بن مريم پيامبر خدا را كشتيم و حال آنكه آنان او را نكشتند و مصلوبش نكردند ليكن امر بر آنان مشتبه شد و كسانى كه در باره او اختلاف كردند قطعا در مورد آن دچار شك شده‏ اند و هيچ علمى بدان ندارند جز آنكه از گمان پيروى مى‏ كنند و يقينا او را نكشتند (157)

بلكه خدا او را به سوى خود بالا برد و خدا توانا و حكيم است (158)

و از اهل كتاب كسى نيست مگر آنكه پيش از مرگ خود حتما به او ايمان مى‏ آورد و روز قيامت (عيسى نيز) بر آنان شاهد خواهد بود (159)

پس به سزاى ستمى كه از يهوديان سر زد و به سبب آنكه (مردم را) بسيار از راه خدا باز داشتند چيزهاى پاكيزه‏ اى را كه بر آنان حلال شده بود حرام گردانيديم (160)

و (به سبب) رباگرفتنشان با آنكه از آن نهى شده بودند و به ناروا مال مردم خوردنشان و ما براى كافران آنان عذابى دردناك آماده كرده ‏ايم (161)

كسانى كه گفتند خدا همان مسيح پسر مريم است مسلما كافر شده ‏اند بگو اگر (خدا) اراده كند كه مسيح پسر مريم و مادرش و هر كه را كه در زمين است جملگى به هلاكت رساند چه كسى در مقابل خدا اختيارى دارد فرمانروايى آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است از آن خداست هر چه بخواهد مى ‏آفريند و خدا بر هر چيزى تواناست (17)

و يهودان و ترسايان گفتند ما پسران خدا و دوستان او هستيم بگو پس چرا شما را به (كيفر) گناهانتان عذاب مى‏ كند ) بلكه شما (هم) بشريد از جمله كسانى كه آفريده است هر كه را بخواهد مى‏ آمرزد و هر كه را بخواهد عذاب مى‏ كند و فرمانروايى آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو مى‏ باشد از آن خداست و بازگشت (همه) به سوى اوست (18)

و در اين كتاب از مريم ياد كن آنگاه كه از كسان خود در مكانى شرقى به كنارى شتافت (16)

و در برابر آنان پرده‏ اى بر خود گرفت پس روح خود را به سوى او فرستاديم تا به (شكل) بشرى خوش ‏اندام بر او نمايان شد (17)

(مريم) گفت اگر پرهيزگارى من از تو به خداى رحمان پناه مى ‏برم (18)

گفت من فقط فرستاده پروردگار توام براى اينكه به تو پسرى پاكيزه ببخشم (19)

گفت چگونه مرا پسرى باشد با آنكه دست بشرى به من نرسيده و بدكار نبوده ‏ام (20)

گفت (فرمان) چنين است پروردگار تو گفته كه آن بر من آسان است و تا او را نشانه‏ اى براى مردم و رحمتى از جانب خويش قرار دهيم و (اين) دستورى قطعى بود (21)

پس (مريم) به او (=عيسى) آبستن شد و با او به مكان دورافتاده‏ اى پناه جست (22)

تا درد زايمان او را به سوى تنه درخت‏ خرمايى كشانيد گفت اى كاش پيش از اين مرده بودم و يكسر فراموش ‏شده بودم (23)

پس از زير (پاى) او (فرشته) وى را ندا داد كه غم مدار پروردگارت زير (پاى) تو چشمه آبى پديد آورده است (24)

و تنه درخت‏ خرما را به طرف خود (بگير و) بتكان بر تو خرماى تازه مى‏ ريزد (25)

و بخور و بنوش و ديده روشن دار پس اگر كسى از آدميان را ديدى بگوى من براى (خداى) رحمان روزه نذر كرده‏ ام و امروز مطلقا با انسانى سخن نخواهم گفت (26)

پس (مريم) در حالى كه او را در آغوش گرفته بود به نزد قومش آورد گفتند اى مريم به راستى كار بسيار ناپسندى مرتكب شده‏ اى (27)

اى خواهر هارون پدرت مرد بدى نبود و مادرت (نيز) بدكاره نبود (28)

(مريم) به سوى (عيسى) اشاره كرد گفتند چگونه با كسى كه در گهواره (و) كودك است‏ سخن بگوييم (29)

(كودك) گفت منم بنده خدا به من كتاب داده و مرا پيامبر قرار داده است (30)

و هر جا كه باشم مرا با بركت ‏ساخته و تا زنده‏ ام به نماز و زكات سفارش كرده است (31)

و مرا نسبت به مادرم نيكوكار كرده و زورگو و نافرمانم نگردانيده است (32)

و درود بر من روزى كه زاده شدم و روزى كه مى‏ ميرم و روزى كه زنده برانگيخته مى‏ شوم (33)

اين است (ماجراى) عيسى پسر مريم (همان) گفتار درستى كه در آن شك مى‏كنند (34)

خدا را نسزد كه فرزندى برگيرد منزه است او چون كارى را اراده كند همين قدر به آن مى‏ گويد موجود شو پس بى‏ درنگ موجود مى‏ شود (35)

و در حقيقت‏ خداست كه پروردگار من و پروردگار شماست پس او را بپرستيد اين است راه راست (36)

اما دسته‏ ها(ى گوناگون) از ميان آنها به اختلاف پرداختند پس واى بر كسانى كه كافر شدند از مشاهده روزى دهشتناك (37)

چه شنوا و بينايند روزى كه به سوى ما مى‏ آيند ولى ستمگران امروز در گمراهى آشكارند (38)

و آنان را از روز حسرت بيم ده آنگاه كه داورى انجام گيرد و حال آنكه آنها (اكنون) در غفلتند و سر ايمان آوردن ندارند (39)

ماييم كه زمين را با هر كه در آن است به ميراث مى‏ بريم و (همه) به سوى ما بازگردانيده مى‏شوند (40)

و مريم دختر عمران را همان كسى كه خود را پاكدامن نگاه داشت و در او از روح خود دميديم و سخنان پروردگار خود و كتابهاى او را تصديق كرد و از فرمانبرداران بود (12)